20.01.2012

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ   1996

-ΤΗΝ  κ. Κουτσιώλη Ελένη παρακαλώ,

-Καλημέρα κ. Κουτσιώλη, γνωρίζουμε ότι έχετε έξι παιδιά και σας

καλούμε,  γιατί πρόκειται να συστήσουμε  ένα Κέντρο Πολύτεκνης Μητέρας, που δεν θα ασχολείται με ρύζια και πορτοκάλια.

-Δεν το πιστεύω! πως το σκεφτήκατε; Αυτό είναι πάρα πολύ όμορφο! Που με βρήκατε; που είστε;

Η φωνή από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου ήταν ζεστή, γλυκιά, τρυφερή, χωρίς ίχνος καχυποψίας ή επιφύλαξης. Ενέπνεε εμπιστοσύνη και ήταν έτοιμη να προσφέρει έστω και τον  λίγο χρόνο  που δεν της περίσσευε, και ας την έπνιγε ο όγκος των φακέλων επάνω στο γραφείο του Δήμου Πυλαίας όπου εργαζότανε για είκοσι επτά χρόνια.

ΈΤΣΙ γνωρίσαμε την πληθωρική σε αισθήματα και ταπεινότητα ΕΛΕΝΙΤΣΑ, και για δεκαπέντε χρόνια ήταν συνεχώς κοντά μας με δύναμη, με θέρμη,  και στα καλά και στα πολύ δύσκολα.

Ο λόγος της βάλσαμο, η προσφορά της ανεξαργύρωτη, η αγάπη της ατέλειωτη ολοφάνερη για την οικογένειά της, για την δουλειά της, για τον συνάνθρωπο της, για τον ΘΕΟ!!!

-Ναι κ. Κατερίνα ο Αστέρης  είμαι, η μαμά μπαίνει στην εντατική  δεν είναι καλά,… έχετε τον νού σας………

-Τι  λες  Αστέρη  μου  τι  θα πει  να έχω τον νού μου;  Τι έπαθε η μανούλα;   εγκεφαλικό όχι , καρδιακή προσβολή όχι , τότε τι είναι αυτά που  λές   Αστέρη μου    Παραμονή Χριστουγέννων;

-Αλήθεια λέω κ. Κατερίνα,   η μαμά  ….φεύγει…

Και… έφυγε….ξημερώνοντας  …Χριστούγεννα.!

Τα πιο θλιβερά  Χριστούγεννα!!!

ΑΛΛΑ ΟΧΙ !!! Τα γλυκά αγγελούδια της στεκόντουσαν κοντά της, και το μειδίαμα της πίστης

ότι η μαμά και ο μπαμπάς είναι μαζί στον παράδεισο, σφράγιζε την απορία και μετέδιδε την ελπίδα για την αιώνια  ζωή, σε όλους  όσους ξαφνιασμένοι ακολουθούσαν την εξόδιο τελετή και ήταν απίστευτα τόσοι πολλοί …..

ΚΑΛΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΗ  ΕΛΕΝΙΤΣΑ …